Het is elke keer weer een uitdaging om:

- de motivatie er in te houden.
- door de week af te spreken met de pleincommissie (Michel Tabak, Joost van Loon, Peter Rood en ondergetekende).
- de gemeente mee te krijgen in onze ideeen;

- een verleidelijke mail te sturen aan de ouders (na goedkeuring Michel)
- de vaders en de moeders te bereiken

- Marktplaats af te speuren naar mooie materialen als Glijbanen
- uit te zoeken of je iets wel of niet moet laten keuren

- leraren op zaterdag zo enthousiast te krijgen dat ze ook mee doen
- de kinderen lekker vies te krijgen...

- op vrijdagochtend toch nog even stoicijns de laatste ouders op het plein te vragen of ze toch wel komen zaterdagochtend (al is het maar een uurtje).

Maar toch lukt het steeds weer. Vooral als je merkt dat de groep ouders op zaterdagochtend steeds groter wordt, er meer kinderen meekomen, iedere ouder zijn natuurlijke rol pakt, ook leraren enthousiast gaan meedoen, buurtbewoners blijven staan om te kijken hoe mooi het plein wordt.

En we klachten van ouders krijgen dat 'hun kinderen zo vies thuiskomen van al die aarde'. Kijk als dat lukt dan is ons doel geslaagd....(grapje).

Mooie ervaring van Joost afgelopen zaterdag:

Ik zat zaterdag op m'n knien de lijnen uit te zetten rondom de fietsenrekken. Martin had al een behoorlijk eind gezaagd en was even z'n rug aan het strekken om te voorkomen dat ie de lente met een dubbele hernia moet beginnen.
Er komt een man langsgelopen:
- "Wat zijn jullie aan het doen?"
- "We zijn perkjes aan het uitzagen want we gaan hier heggetjes planten rondom de fietsenrekken."
- "Wat voor doel dient dat?" Vraagt hij, en mocht ik de negatieve lading van zijn vraag niet helemaal door hebben dan zorgt z'n intonatie voor de nodige versterking van de teneur.

- " Nou, dan gaat het er hier allemaal mooie en groener uit zien."
- "En dan kunnen de kinderen het weer kapot maken met hun ballen?"

Ik blijf onverminderd opgewekt.
- "Wij zien dat anders, we zijn er van overtuigd dat de kinderen hier lekker gaan spelen. En als dat niet zo is dan praten we wel met ze."

M'n gesprekspartner heeft er duidlijk minder vertrouwen in. Hij sputtert nog even tegen, ik versta 'm niet want ik ben nog druk met lijnen trekken. Z'n zin eindigt in ieder geval met: "....want de jeugd van tegenwoordig." En hij bedoelt er duidelijk mee dat het de verkeerde kant op gaat met Weesp(?), Nederland(?), Europa(?) of de Wereld.

Die jeugd, die ken ik toevallig, dat zijn onze kinderen! En ik ben blij dat ik onder de meer dan 40 enthousiaste ouders die we de afgelopen weken op het plein heb zien meewerken, niemand ben tegengekomen met zo'n negatieve houding. Anders waren we nooit zo ver gekomen.

Martin komt terug en samen met Jeroen maken ze het laatste klusje van deze middag af. Volgende week gaan hier de tegels uit en dan na de Pasen (of misschien wel daarvoor) planten we de heggen. Wat wordt het mooi.

Ook meeklussen aan het mooiste schoolplein van Weesp?